Di promer siman pa skol – de eerste week op school

Na een weekje vrij op het eiland was het dinsdag 1 september tijd voor mijn eerste echte werkdag. De bedoeling was om mee te kijken en mijn klassenassistent had aangegeven ruim van te voren aanwezig te zijn. Om half 8, toen de les begon, had ik haar echter nog niet op school gezien en zo stond ik direct alleen voor de klas, zonder lesvoorbereiding. Gelukkig had ik wel iets meegenomen om mezelf kort voor te stellen aan de zes- en zevenjarigen van mijn groep. Zo had ik een duikbril mee om duidelijk te maken dat ik veel zwemles had gegeven en ik had een sc heerenveenshirt mee. De kinderen herkenden dit meteen als een voetbalshirt en er bleken veel kleine voetballiefhebbertjes in de groep te zitten. De Friese vlag in het shirt gaf me het bruggetje om via het digibord te laten zien waar ik vandaan kwam. Ondanks dat de kinderen heel enthousiast waren viel het niet mee om alles heel goed over te brengen. Ik kende geen namen, de kinderen (op drie na) spreken geen Nederlands en ik geen Papiaments. Met gebaren en het gebruiken van de drie kleine tolkjes in de klas, lukte het echter wel. Gelukkig kwam de klassenassistent daarna snel (ze had vertraging bij het kopieerapparaat) en kon ze de les overnemen. Rekenen heb ik wel direct zelf gegeven aangezien dit onderwerp, tellen in het Papiaments, me wel lukte.

De lesdagen zijn hier van half 8 tot half 1. Elke week mogen de leerkrachten drie keer in de week om 13.15 uur naar huis en twee keer in de week moet je tot 15.15 uur op school blijven. Met de heerlijke temperaturen en de prachtige omgeving is dit natuurlijk heerlijk! Na inmiddels een dikke week erop te hebben zitten, valt het nog niet mee om uit de vakantiemodus te komen. Ik vraag me af of je hier überhaupt ooit uit die vakantiemodus komt..

De eerste week was zeker niet altijd makkelijk. Het bleek vooral erg pittig te zijn aangezien de kinderen je niet begrijpen en ik de kinderen niet. Wanneer ik stilte wil – en dit kan ik inmiddels in het Papiaments prima vragen - wordt er lang niet altijd naar geluisterd. Waarom zouden ze ook, als ze weten dat ze de instructie daarna toch niet gaan begrijpen.. Dit is soms vervelend, aangezien je de kinderen graag iets duidelijk wilt maken, maar het niet overkomt. Gesprekken voeren is ook erg lastig en dat maakt het opbouwen van een band met de groep er niet makkelijker op. Zo begon donderdagochtend bijvoorbeeld erg chaotisch. Op het moment dat ik de dag wilde starten, begon het plots even heel hard te regenen (Mijn eerste regen hier!). Dit natuurfenomeen werd met luid gejuich door mijn groep ontvangen en voordat ik überhaupt om stilte kon vragen, stonden de eerste kinderen al buiten en de rest voor de open ramen. Ik wilde hier wel wat van zeggen, maar door de taalbarrière kwam ik niet veel verder dan de kinderen 1 voor 1 op hun plek te zetten en het daarna te laten gaan. Gelukkig duurde de bui ook maar twee minuten, waardoor het niet lang voor afleiding zorgde.

Gelukkig overheerst het positieve gevoel. Elke dag ga ik met veel plezier de uitdaging aan en mijn kennis van het Papiaments schiet omhoog. Het appen met collega’s probeer ik al in het papiaments te doen en mijn eerste mail in het Papiaments is ook al verstuurd. Tijdens de instructies vertaal ik Nederlandse woorden regelmatig in het Papiaments en zowel de kinderen als ik wennen er steeds meer aan om alles met gebaren, tekeningen en aanwijzen duidelijk te maken. Uiteraard levert dit ook hele hilarische momenten op. Daarnaast heb ik gelukkig een klassenassistent, waar ik tot nu toe erg goed mee samen kan werken. Zij neemt over wanneer het moet, geeft de lessen Papiaments en godsdienst en helpt met vertalen als dit nodig is. Ook de andere collega’s zijn erg behulpzaam en willen alles voor je doen. Het team bestaat uit ongeveer 25 vrouwen en nog 1 man. Op de eerste werkdag van mij, op de teamvergadering, kreeg ik gelijk mijn ontgroening in het team toen ik hardop mijn zogenaamde ‘trotsbloem’ voor mocht lezen. Dit was een opdracht waarbij iedereen een bloem op papier kreeg waar vervolgens alle andere collega’s op konden gaan schrijven waar diegene trots op mocht zijn. Éen van de collega’s (anoniem uiteraard) had op mijn trotsbloem gezet dat ik trots kon zijn op mijn lieve gezicht.. Tip: zeg dat nooit hardop in het gezelschap van 20 Antilliaanse vrouwen, want dat is niet goed voor je oren..
Naast de Antilliaanse collega’s zitten er ook een aantal Nederlandse collega’s tussen, waaronder nog twee nieuwe. Met z’n drieën zijn we inmiddels gestart met het volgen van Papiamentse lessen. Het plan is om twee keer per week lessen te volgen. De eerste les was erg gezellig en leerzaam en hebben we afgesloten met een biertje bij een strandtent. Het leven is hier niet zo verkeerd..

Dat het heel anders is dan Nederland bleek maandag ook, toen we een bezinningsdag hadden. De kinderen waren vrij en samen met alle andere leerkrachten van de stichting hadden we een bijeenkomst in een hotel. Met uitzicht op zee is er van half 8 tot 12 stilgestaan bij het geloof. Echter ging alles in het Papiaments dus heb ik er niet veel van kunnen volgen. Gelukkig waren er meer Nederlanders die met hetzelfde probleem zaten, en zo kwamen we de tijd ook wel weer door. De ochtend werd afgesloten met een heerlijke lunch bij het strand.

Voor dergelijke bijeenkomsten zijn de collega’s erg attent en hebben ze al vervoer voor me geregeld voordat ik er om vraag. Dat je hierdoor soms 2 uur (!) langer doet over de terugreis, hoort er hier ook bij; Even een praatje met een wegwerker, mama die in het restaurant werkt even gedag zeggen, andere zaken regelen en me de goeie terrasjes en uitgaansgelegenheden even laten zien en vooral veel lachen. Over de bevindingen gedurende de eerste werkweek kan ik nog veel meer vertellen (het vieren van ‘bonairedag’ de nationale feestdag, het nieuwe huisdier in de klas: een gekko, of over het snorkelen en de happy hours van het weekend), maar denk dat ik dan kan blijven typen. Voor nu laat ik het hierbij. Morgen alweer een dagje zonder kinderen, dan staat een studiedag op het programma over taalontwikkeling. Toch wel interessant om er met elkaar over na te denken hoe de Nederlandse onderwijsdoelen kunnen worden behaald, zonder dat de kinderen dezelfde woordenschat hebben als de Nederlandse kinderen.

Mi ta bai drumi – ik ga slapen- ayo!