Hola Boneiru

25 augustus – Hola Boneiru.
25 Augustus rond de klok van 10 uur begon het avontuur. Met het hele gezin reden we richting schiphol in een gehuurd busje, aangezien de uitzwaaigroep niet in één auto paste. Ik keek echter nog niet uit naar de eerste uren van dit avontuur: het afscheid op Schiphol. Gelukkig bleef een emotioneel afscheidstafereel, waar cameraploegen van zouden smullen, uit. Toch voelde het natuurlijk wel wat gek, helemaal toen de douane mijn vliegticket bekeek en vroeg wanneer ik weer terug zou vliegen. Na het tonen van mijn verhuispapieren mocht ik doorlopen en wenste de beste meneer me een prettige vlucht. Het besef dat dit wel een andere reis zal worden dan de normale tweeweekse vakanties drong op dat moment wel even goed door. Ik besloot hier maar niet te lang bij stil te staan en even in de winkeltjes te kijken. Gelukkig bestaat er whatsapp, facebook, skype, etc.!

Eenmaal in het vliegtuig kwam ik erachter dat het niet heel slim was om mijn laatste euro’s op het vliegveld uit te geven. Veel extra services in het vliegtuig waren alleen met euro’s te betalen. Daar zat ik met mijn US Dollars.. Desondanks werd er nog goed voor me gezorgd met glaasjes water, koekje, kopje koffie en een maaltijd. Na 9 uren vliegen, die prima te doen waren met de films, landden we op Curacao om daar vervolgens nog twee uur te moeten wachten op het laatste deel van de vlucht. Deze tweede vlucht was weer in hetzelfde vliegtuig, dus geen klein zweefvliegtuigje, en duurde een kwartier. Na dit kwartiertje was de piloot blijkbaar net zo blij als ik dat we op Bonaire waren; Hij liet het vliegtuig even goed stuiteren om zo iedereen duidelijk te maken dat we op Bonaire waren geland. Na een kleine schrikreactie, kon iedereen er wel om lachen.

Aangekomen op het knalroze Flamingo Airport van Bonaire stond er een taxichauffeur op me te wachten. Hij had ook de huissleutel voor mij, zoals dit vooraf was afgesproken. De taxichauffeur gaf aan dat hij een klein beetje snel moest, aangezien hij nog een reservering had. Ik vond het helemaal goed, dus stapte snel in. We waren nog geen 10 seconden aan het rijden toen er ineens een ezel ons tegemoet kwam lopen langs de weg. De taxichauffeur keek er niet van op, ik uiteraard wel. Ik had wel gelezen dat hier ezels in het wild lopen, maar het is toch nog even wennen. De taxichauffeur, een vrolijke opa, heeft een vlotte babbel en is erg geïnteresseerd. Het blijkt dat zijn kleindochter ook op de school zit waar ik ga lesgeven. Ondertussen heeft hij me heel Kralendijk laten zien en alle cafeetjes, winkeltjes, kerkjes en andere bijzondere gebouwen wees hij me aan. Hij besloot zelfs even een klein stukje om te rijden, zodat ik de school ook alvast kan zien. De school bestaat uit meerdere ‘gebouwtjes’ op een heuvel: de onderste gebouwen zijn voor de kleuters, meer naar boven is voor de oudere kinderen. Ik zal er morgen even langsgaan voor een kennismaking. Van de haast die de taxichauffeur zei te hebben, was weinig te merken. Hij wilde me alles laten zien en hield niet op met vertellen over het eiland.

We rijden verder totdat we uiteindelijk bijna bij m’n appartement zijn. De taxichauffeur verlaat de verharde weg (die je overigens ook tot aan het dak van de auto doet stuiteren hier) en rijdt via een zandpad een heuvel op. Bestemming bereikt! Ruim de helft goedkoper dan de ritprijs die me vooraf was verteld, bedank ik de taxichauffeur en stap ik mijn nieuwe huisje binnen.

In mijn huisje werd ik meteen gevangen door de warmte, dus het eerste wat ik deed is alle airco’s aanzetten. Meteen was de stilte ook gebroken, aangezien de ventilator in de woonkamer met rare geluiden kenbaar maakte dat hij niet echt zin had om te werken. Ik heb hem echter de hele nacht zijn werk laten doen, want dat deed hij voortreffelijk! Ik besloot zelf te gaan slapen, aangezien de reis best vermoeiend was.

26 augustus- Kennismaken
De volgende ochtend ben ik half 6 klaarwakker. Niet heel gek, aangezien het in Nederland nu alweer half 12 (’s ochtends) is geweest. Na een paar mislukte pogingen om het Wifi-wachtwoord te raden, geef ik het op en besluit ik op te staan. Een beetje vroeg, maar dan kan ik alvast gaan wennen aan het ritme van vroeg opstaan. De zon zorgt gelukkig al voor het nodige licht en warmte.

Een heerlijk koude douche (warm water doen ze hier niet aan) en een koffer-opruim-rondje later is het tijd voor het ontbijt. Voor het ontbijt heb ik gisteren gelukkig op Curacao wat broodjes en drinken meegenomen. Vandaag staan er een aantal dingen op de planning. Als eerste loop ik zo meteen richting school om kennis te maken. Ik had met de directrice afgesproken om voor 11 uur even langs te komen. Vervolgens komt vanmiddag mijn ‘huisbaas’ even langs en hoop ik de laatste dingetjes te kunnen regelen met betrekking tot het huis (IK WIL WIFI!!). Daarnaast moeten er nog wat boodschappen worden gedaan, dus ik hoop dat ik ook een supermarkt kan vinden.

De school blijkt op een kleine 20 minuutjes lopen te zijn. De route er naar toe, brengt me langs gekleurde (heel veel gekleurde) huisjes , een kleine supermarkt (handig!), droge natuur (Cactussen) en veel vriendelijke Bonairianen. Dat laatste valt wel heel erg op, iedereen steekt de hand op en groet je met een bigsmile op z’n gezicht.

Eenmaal op de school aangekomen is het even zoeken. Ik besluit maar op de eerste deur die ik tegenkom te kloppen en binnen te lopen. Zonder me voorgesteld te hebben word ik gelijk met enthousiasme herkend door de twee aanwezige personen. Het blijkt Loes te zijn, een collega die ook uit Nederland komt en waar ik al via de mail contact mee had, samen met een intern begeleidster. We praten even over de eerste bevindingen en ik word enigszins gerustgesteld over de temperatuur. Zo warm als vandaag had Loes, die hier nu ruim 3 weken is, nog niet meegemaakt. Want warm dat is het zeker vandaag!

Daarna wordt me de weg naar de directrice gewezen. Ook daar werd ik hartelijk welkom geheten. Na een kort praatje over de eerste bevindingen, krijg ik een rondleiding. Wat opvalt is dat elk klaslokaal een half-open muur heeft, iets wat zeker geen luxe is bij het gebrek aan airco. In elke klas werd ik voorgesteld als ‘nieuwe meneer’ op de school. Aangezien er nog maar 1 ‘meneer’ werkzaam is tussen alle vrouwen, waren de kinderen zichtbaar enthousiast over het feit dat er een nieuwe meester bijkwam. Wanneer de directrice vervolgens vertelde dat ik niet bij hun in de groep kwam, maar in groep 3, was de reactie in elk klaslokaal hetzelfde: ‘lamentablemente’ oftewel ‘Dat is jammer’, in het papiaments. In groep 3a klonk echter een luidde ‘yes! Het leek een leuk stel kinderen en de eerste indruk van de collega’s is ook erg positief. Ik heb nu dan ook al zin om te beginnen. Er blijken drie kinderen in de klas te zitten die Nederlands spreken, de andere 25 spreken allemaal Papiaments. Zij hebben van mij nog een weekje gekregen om vloeiend Nederlands te leren spreken, want over een klein weekje, 1 september begin ik daadwerkelijk met lesgeven.

Na de kennismaking op de school besluit ik nog eventjes een stukje richting het centrum van Kralendijk te lopen aangezien de taxichauffeur me daar gisteren een grote supermarkt had aangewezen. Hier doe ik wat boodschappen. (De kassière helpt me even wijs te worden in alle nieuwe biljetten en munten). Vervolgens loop ik terug naar huis en besluit ik te gaan wachten op de huisbaas met 1 missie: Wifi regelen! Zodra je dit leest weet je dat die missie is gelukt en ben je ook helemaal op de hoogte van mijn eerste twee geslaagde dagen. De rest van de week wil ik gaan gebruiken om het eiland verder te verkennen. Dit is echter lopend niet echt te doen. Met een folder van een scooterbedrijf op tafel zal ik morgen kijken of ik een goed alternatief voor de benenwagen kan vinden. Wordt vervolgd!

PS. Wifi is helaas nog niet gelukt. Ik heb nu wel een modem, zodat ik in ieder geval met mijn laptop op internet kan. Morgen maar kijken of er een router is te krijgen ergens. Ayo!